Dat appte hij. Ik las het en liet het niet echt binnen. Ik ging weer door met wat ik aan het doen was. Toch merkte ik dat het me goed deed. Stiekem, sluimerend, een gevoel van joy. Alsof het mijn kleine geheimpje was. En hij ook eigenlijk niet mocht weten dat ik het stiekem aan het ontvangen was.
Het was even weg. Gedurende de uren erna popte er soms iets op. Bijvoorbeeld de vraag aan mezelf of het ook ok is als iemand er voor me is als het eigenlijk niet zo slecht met me gaat. Ik grinnikte weer van binnen. Ja, dat mag wel. Nog steeds een beetje stiekem, maar ik merkte dat mijn hart al wat meer open stond. Ik kon genieten van het - ik ben er voor je. Al was het nog wel wat op afstand.
Tot de nacht. De nacht is altijd geniaal. Als ik luister en zie in de nacht en ik kan ontvangen en onthouden, komen daar de mooiste lessen en inzichten vandaan. Ik ben er voor je. Een explosie in mijn buik. Daar op de plek van mijn ik-kracht. Er volgde ontroering. Geraakt door de tijd dat - ik ben er voor je - niet in mij ontvangen kon worden en door de tijd ervoor waar ik deze conclusie voor mezelf had getrokken, ter overleving (wat ook het meest geniaal is wat ik toen kon doen trouwens).
Het duurde maar even, de tranen, ze sloegen snel om in joy. Ik voelde de puurste vorm van ontvangen vanuit dat rauwe stukje in mij. Ik ben er voor je? Wat fijn!
